Back in Mexico City

Ola Amigos,

In kamer 107 van Bella Caraibe in Cozumel, zullen de volgende gasten het eventjes zonder televisieafstandsbediening moeten stellen. Niet dat het tv kijken in Cozumel een must is, ... maar het toestel kon toch tussen de honderden mierennestpostjes hier en daar een buitenlandse zender oppikken.

In het haastig bijeengrabbelen van allerlei kabels (laders van pc, fototoestellen ed) met ons vertrek, heb ik de zwarte afstandsbediening niet opgemerkt. In Merida hebben we dan nog een tevergeefse poging ondernomen om het toestelletje terug te sturen, maar ik kon niet voor sluitingstijd van de post het adres terugvinden enz... Intussen zijn we in Mexico City en hier heb ik al gezien dat het ding iets van 5 dollar kost.. dus erg wakker moet ik daar nu ook niet van liggen!

Vanmorgen zijn we aangekomen in dezelfde kamer als bij de aanvang van onze reis. Uitgehongerd zijn we na onze bagagedrop opnieuw gaan eten in ons stamrestaurant El Popular; het was namelijk al 16u en hadden alleen nog maar de donut op die ze ons in het vliegtuig hadden doen eten! De eerste donut van mijn leven overigens... Ik was er hoog van overtuigd dat ik zoiets zoet smoutenbollenachtigs zeker NIET ging lusten! Het was best ok.. Tot groot ongenoegen van mijn liefste Mathieuke die aasde naar een tweede :-)

Daarna hebben we een solotentoonstelling bezocht van "Anthony Gormley" in Colegio di San Ildefonso, vlakbij de "Grote Markt" hier in Mexico City. Twee stukken zullen mij bij blijven: het indrukwekkend sculptuur van een reuzengrote kruipende man in het midden van een binnenkoer... Op een video kon je zien dat de kunstenaar zich bedacht heeft toen het beeld al geplaatst was op een binnenkoer waar bomen staan. Hij verkoos toch de binnenkoer zonder bomen en dus hebben ze het gemonteerde object met een hijskraan over het gebouw heen, naar een andere binnenkoer getild, eentje zonder bomen dus.
Gormley heeft gelijk, maar wat een onderneming! Die artiesten!!
De bomen waren een te belangrijk (lees storend) architectonisch element, die de aandacht naar het werk verzwakken...
Dan is er de donkere kamer die erg knap was. Een kamer met in black light de zijden van kubusvormige sculpturen gehighlight. Het knappe was dat je er door kon gaan... een beetje het gevoel alsof je letterlijk in een architectonische tekening stapt.

Momenteel denken we weer aan eten. We zijn het Mexicaanse eten echt wel moe en gaan op zoek naar pizza!

Morgen om 10.30 vetrekken we naar België over Washington.
Het wordt een lange reis; 14u vliegen! Zoals altijd reis ik graag, maar verlang ik ook om snel weer terug thuis te zijn.
Tot binnenkort!

Groetjes
Nele